Μουσείο γενοκτονίας Τουλ Σλενγκ (S21) και οι πεδιάδες του θανάτου

Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο, δεδομένων των τελευταίων γεγονότων, να βρω τρόπο να συνεχίσω με την ιστορία μου. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι ίσως είναι καλό να θυμόμαστε τι μπορεί να συμβεί αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αφεθούμε στη θηριωδία.
Θα αφήσω λοιπόν λίγο το τρεις λαλούν και δυο χορεύουν στυλ μου και θα μιλήσω για ένα θέμα που είναι αρκετά καταθλιπτικό. Ξέρω ότι οι περισσότεροι διαβάζετε για να γελάσετε με καμιά χαζομάρα, αλλά αυτά που είδαμε ήταν πραγματικά συγκλονιστικά.
Εγώ πριν πάω στην Καμπότζη ήξερα (αμυδρά) ότι είχαν κάποτε εμφύλιο, ότι ήταν αναπτυσσόμενη χώρα και ότι εκεί βρίσκονται τα ερείπια του Άνκορ Βατ.


Κάτι που φυσικά δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τα όσα έχει περάσει αυτή η χώρα. Η Καμπότζης πλήρωσε τις «παρενέργειες» του πολέμου του Βιετνάμ. Οι Βιετκόνγκ περνούσαν μέσα από την Καμπότζη για να ανεφοδιάσουν τους αντάρτες του νότου και Αμερικάνοι φυσικά βομβάρδιζαν όπου μπορούσαν. Όλη αυτή η πίεση ενδυνάμωσε εσωτερικά ακραία κινήματα, οδηγώντας στην εξουσία τους «Κόκκινους Κχμερ» με ηγέτη το διαβόητο Πολ Ποτ. Εφαρμόζοντας ένα σύστημα όπου οποιαδήποτε μορφή «δυτικισμού» έπρεπε να εξαλειφθεί, ξεκίνησε μια 4ετής περίοδος εξαφανισμών, βασανιστηρίων, καταναγκαστικών έργων και μαζικών εκτελέσεων. Μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια, πέθανε το 1/5 περίπου του πληθυσμού της χώρας.

Πρώτα πήγαμε στο μουσείο γενοκτονίας Τουλ Σλενγκ. Είναι μία πρώην φυλακή, η οποία είχε τον κωδικό S21. Δεν είναι το πιο σοφιστικέ μουσείο που υπάρχει. Είναι μόνο ο χώρος και φωτογραφικό υλικό. Είναι όμως τόσο έντονα τα συναισθήματα που σου προκαλεί, που ακόμα και τώρα, νιώθεις έναν τρόμο όταν μπαίνεις μέσα στα κελιά.

Η πινακίδα με τους κανονισμούς λειτουργίας της φυλακής.

Η φυλακή αυτή ήταν το πρώτο στάδιο. Οι συνθήκες απλά δεν περιγράφονται. Και το χειρότερο, όσοι επιβίωναν από τα βασανιστήρια, τους στέλνανε στις λεγόμενες «πεδιάδες του θανάτου». Εκεί, δολοφονούσαν και θάβανε μαζικά κρατουμένους. Είναι τόσο εκτενείς, που ακόμα και σήμερα δεν έχουν οριοθετηθεί όλοι οι τάφοι. Και πολλές σοροί ακόμα δεν έχουν αναγνωριστεί.
Η παγόδα αυτή χτίστηκε σα μνημείο γι αυτούς τους ανθρώπους.

Μέσα ήταν γεμάτη λείψανα που είχαν βρεθεί στη συγκεκριμένη περιοχή. Άντρες, γυναίκες, αλλά και παιδιά.

Σήμερα συνεχίζεται η προσπάθεια να καταγραφούν οι νεκροί. Στη φωτογραφία είναι ο τάφος νούμερο 7.

Στη φωτογραφία, ο μικρός Καμποτζιανός που έμενε κοντά εκεί.

Οι Καμποτζιανοί δεν είναι ένας τυχαίος λαός. Η αυτοκρατορία των Κχμερ κάποτε περιλάμβανε όλη σχεδόν την ΝΑ Ασία. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι, παρά τον πολιτισμό που είχαν από πίσω τους, διέπραξαν απίστευτες κτηνωδίες. Και αναρωτιέμαι αν και εμείς δεν πρέπει να σκεφτούμε λίγο καλύτερα, πόσο εύκολο είναι τελικά να φτάσεις στα άκρα.

Αντίο Βιετνάμ, γεια σου Καμπότζη

Βασικά από αυτή τη φάση δεν έχω φωτογραφίες, οπότε αν θέλετε μόνο εικονίτσες, πάτε στο τέλος που κάτι έχει και για σας.

Το επόμενο πρωί αποχαιρετήσαμε το Βιετνάμ και πήραμε το καράβι που μας πήγε δια της υδάτινης οδού στην πρωτεύουσα της Καμπότζης, το Πνομ Πεν. Η φάση όλη όμως ήταν στα σύνορα.
Με το που έπιασε το καράβι στα σύνορα του Βιετνάμ άρχισαν να μας γυροφέρνουν πλανόδιοι με νερά, χυμούς, σνακ και συνάλλαγμα. Αφού μας κράτησαν αρκετή ώρα μέσα στο πλοίο χωρίς να μας έχουν πει τίποτα, εξάλλου κάθε πέρασμα συνόρων απαιτεί αναμονή χωρίς ιδιαίτερο λόγο ή αιτία, αλλιώς δεν έχει πλάκα, μας είπαν να κατεβάσουμε τις βαλίτσες – πράγμα καθόλου εύκολο – και να τις κουβαλήσουμε μέχρι το τελωνείο. Εκεί περιμέναμε ώσπου μας είπαν ότι έχει χαλάσει το ακτινοτέτοιο που έχουν για να ελέγχουν τις βαλίτσες και μας ξαναστείλανε στο πλοίο. Άσε που, αφού δε μπορούσαν να σκανάρουν τις βαλίτσες, αποφάσισαν να μην ελέγξουν ούτε τα διαβατήρια. Τα πήραν όλα μαζί, τα σφράγισαν και ώρα καλή στην πρύμνη μας.

Ξανά στο πλοίο όπου στοιβάξαμε τις βαλίτσες άρον-άρον και μετά από κανά 10λεπτο ξαναπιάσαμε στεριά, αυτή τη φορά για τα καμποτζιανά σύνορα. Οι Καμποτζιανοί μας πήραν τα διαβατήρια, μας βάλανε να περιμένουμε στο προαύλιο (αχ μου θύμισε εκείνες τις ασκήσεις σεισμού που κάναμε στο σχολείο) και μετά μας φωνάξανε και μας κοίταξαν, ναι είμαστε αυτοί που δείχνει το διαβατήριο, μας δώσανε τη βίζα, ξαναπήραμε τα πράγματά μας και πίσω στο πλοίο.
Εκεί που περιμέναμε στα σύνορα πιάσαμε κουβέντα (ομολογουμένως η Άννυ το ξεκίνησε) με μία Αυστραλέζα –τι άλλο;- ελληνικής καταγωγής. Εγώ το έχω πει, είναι παντού!
Στο πλοίο μας είπε διάφορα μισά ελληνικά μισά αγγλικά, ψιλογνωριστίκαμε και με τον υπόλοιπο κόσμο και πέρασε σχετικά ευχάριστα η ώρα μέχρι που φτάσαμε στην αποβάθρα στο Πνομ Πεν.

Για όσους αντέξανε ως εδώ, σήμερα έχουμε 3, ναι 3, μπόνους εικόνες. Υπενθυμίζω ότι δεν ακολουθούν τη χρονική σειρά των υπόλοιπων φωτογραφιών.

Ταϊλάνδη, στο σαββατοκυριακάτικο παζάρι.
Γιατί, γιατί δεν το αγόρασα; Πού αλλού θα βρω Ταϊλανδό με άφρο;

Βόρειο Βιετνάμ, λίγο έξω από το Ανόι
Τι πιο ασφαλές από το να έχεις έναν πυλώνα υψηλής τάσης μέσα στο πλημμυρισμένο ριζοχώραφο. Εντελώς συμπτωματικά, αυτή είναι η φωτογραφία νούμερο 0666.

Βόρειο Βιετνάμ, Χα Λονγκ
Πλέεις σε μια ειδυλλιακή θάλασσα διάσπαρτη με καταπράσινα νησάκια, το αεράκι που και που σε ανακουφίζει από την αποπνικτική ζέστη, αποβιβάζεσαι στο εξωτικό λιμανάκι και τότε βλέπεις… Γουατ δε φακ;;;
Αυτός ο πιγκουίνος ήταν στο ίδιο νησί που μερικές ώρες αργότερα με την Άννυ χαθήκαμε στη ζούγκλα. Είχα κάτι ακούσει για μαύρες γάτες και σκάλες, αλλά τελικά οι πιγκουΐνοι είναι οι χειρότεροι.

Και επιπλέον... Για όσους έχουν χρόνο για χάσιμο...
WHERE'S WALLY?

Shopping… α λα Βιετνάμ

Σήμερα μου ήρθε η έμπνευση και έγραψα πολύ. Όσοι δεν έχετε πολύ χρόνο, τι σκατά κάνετε και σπαταλάτε πολύτιμο χρόνο διαβάζοντας μπλογκς; Ε; Δε ντρέπεστε;


Κοιτάζοντας ξανά τις φωτογραφίες που είχα διαλέξει για σήμερα, παρατήρησα ότι σχεδόν όλες είναι στραβές. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι είναι τραβηγμένες οι περισσότερες από βάρκα, που όσο να ‘ναι, ακόμα και σε ποτάμι, κάτι λίγο κουνάει. Από την άλλη, για κάποιο περίεργο λόγο ΟΛΕΣ οι φωτογραφίες μου παλατζάρουν λίγο. Χμμ…

Λοιπόν όπως προείπα, διανυκτερεύσαμε στη Μι Το, σε ένα ξενοδοχείο που είχε ξεμείνει από νερό, γιατί κάποιοι άλλοι θαμώνες πριν από εμάς έβαλαν μπουγάδα. Η Άννυ είχε πάθει κρίση, όχι άδικα, γιατί το νερό τελείωσε την ώρα που έκανε μπάνιο.
Τέλος πάντων ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί – τι πρωί, δεν είχε βγει ο ήλιος ακόμα – και μας πήρε ο οδηγός μας με την τσίμπλα στο μάτι και μας πήγε στο σημείο που μας περίμενε η βαρκούλα μας.

Μες στα άγρια χαράματα λοιπόν πήραμε δρόμο, ή μάλλον πιο σωστά κανάλι, για την πλωτή αγορά, που είναι η λαϊκή Βιετνάμ στάιλ…

Η παρακάτω κυρία μας πλεύρισε κάπως επιθετικά μπορώ να πω και μας πούλησε πορτοκαλάδες και τσάι.

Όταν ήθελες να ψωνίσεις, έκανες ρεσάλτο στο πλεούμενο που σε ενδιέφερε.
Και για να το καταλάβετε πλήρως, ας ακολουθήσουμε το μαγικό ταξίδι ενός ανανά.
Ο μικρός ανανάς κόβεται από το δέντρο, μπαίνει στη βάρκα και παραδίδεται στα ασφαλή χέρια του μαγαζάτορα.

Ο μαγαζάτορας τώρα, πώς θα σου πει εσένα ότι «εγώ έχω ανανάδες»; Πολύ απλό. Καρφώνει το φρούτο ή λαχανικό που πουλάει σε έναν πάσαλο και εσύ τον βλέπεις από μακριά και προσεγγίζεις το πλοίο που σε ενδιαφέρει.

(το να πας στη λαϊκή στο Βιετνάμ απαιτεί 20/20 όραση)
Στην περίπτωσή μας, καρφώνει έναν ανανά.

Εμείς όμως θέλουμε έναν ανανά, όχι ένα κιλό ανανάδες. Οπότε μας φτιάχνουν τον ανανά σε συσκευασία σνακ. Η μαστόρισσα επί το έργον.

Και το τελικό και εικαστικά άρτιο αποτέλεσμα στα χέρια της Άννυς (η οποία όπως βλέπετε λανσάρει το βιετναμέζικο φιούζιον λουκ).


Ήλθον, είδον και τον ανανά νίκησον, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, απολαμβάνοντας τη θέα τώρα που κάπως το μάτια μας είχαν ανοίξει λίγο.

Έτσι όπως είχαμε ξυπνήσει άγρια χαράματα, μας λίκνιζε η βαρκούλα, και το αεράκι μας δρόσιζε… πήρα κι εγώ έναν υπνάκο, αλλά άξιζε η βόλτα.


Ο οδηγός μας μάζεψε και μας πήγε το τελευταίο μας δρομολόγιο, μέχρι την πόλη Τσάου Ντοκ, από όπου την επόμενη μέρα θα παίρναμε το καράβι για Καμπότζη. Όμως, λίγο η αϋπνία, λίγο η αποπνικτική ζέστη, πήραμε τα εισητήριά μας και ξαναβγήκαμε το απόγευμα για να μια μικρή βολτούλα. Περάσαμε από την αγορά τους – είπαμε παντού ψωνίζεις εδώ – και ρίξαμε και μια ματιά στον τοπικό ναό όπου είχε πολύ κόσμο, σοβαρά σας λέω, νομίζαμε ότι πέσαμε σε πανηγύρι. Περιττό να πω ότι μας κοιτούσαν όλοι σα να έβλεπαν εξωγήινους.

Εμείς θα πάμε βαρκάδα, που να σκάσεις

Ξανά μανά στη Μι Το λοιπόν όπου ήμασταν αποφασισμένοι ότι ΟΧΙ κύριε, εμείς θα πάμε βόλτα στα στενά κανάλια, δε πα να πάει το μπρεντ 200$ το βαρέλι!
Πήραμε λοιπόν το φεριμπότ για το απέναντι λιμάνι, το Μπεν Τρε, και από εκεί νοικιάσαμε άλλο καραβάκι. Οι τύποι μας πήγαν μέχρι την προβλήτα με παπιά – αυθεντικές βιετναμέζικες στιγμές!
Ήμασταν λίγο στριμωγμένοι χρονικά (όλο αυτό το πηγαινέλα βλέπεις), αλλά η Μαρία δε μασάει ποτέ! Χαλαρώνει Vietnamese style… ατςςςςςς…
Θα έχετε βαρεθεί να με ακούτε να λέω ότι ήταν καταπληκτικά, αλλά αφού ήταν, να μην το πω;
Ο βαρκάρης νούμερο 2.
Μετά, ξαναπήραμε το φεριμπότ και γυρίσαμε πίσω στη Μι Το, όπου και μας παρέλαβε ο οδηγός μας με κρύο νερό στο αυτοκίνητο (αλληλούια αδέρφια μου) και μας πήγε στο Καν Το, ένα άλλο χωριό που ήταν η βάση μας για την πλωτή αγορά. Αλλά για αυτό, θα τα πούμε άλλη φορά.

Και ένα μπόνους για της αναγνώστριες (κυρίως). Τρέιλερ από την επόμενη ταινία του Τόνι Γκίλροι, του σκηνοθέτη του Μάικλ Κλέυτον. Πολ Τζιαμάτι, Τομ Γουίλκισον, η ξινή (μπεεερκ) και...
Duplicity trailer

Ακόμα στο δέλτα του Μεκόνγκ είμαστε

Ωραία η βαρκάδα αλλά πολύ σύντομη για τα γούστα μας – θέλαμε πιο μεγάλη βόλτα.

Ο ντόπιος οδηγός που είχαμε ήταν πολύ συμπαθητικός, μιλούσε καλά αγγλικά και μας έφτιαξε και βραχιολάκια και άλλα παιχνιδάκια από φύλλα μπανανιάς.
Μας πήγε και στο «εργοστάσιο» που φτιάχνανε κάτι γλυκά από καρύδα.

Μέχρι που μας ξεφούρνησε ότι για να μας κάνει την εκδρομή που είχαμε πει (με επιπλέον βόλτα στα στενά κανάλια) έπρεπε να του δώσουμε τα διπλά, γιατί ο καπετάνιος δε δεχόταν λιγότερα, έλεγε και κάτι κουλά για την τιμή του πετρελαίου μέσα σε όλα τα άλλα – τελικά παντού τις ίδιες μπαρούφες σου λένε. Εμείς δε θέλαμε να δώσουμε τόσα και μας γύρισε πίσω, αλλά πρώτα μας πέρασε από…Τη φάρμα των κροκοδείλων. Απαίσια ζώα. Και άνοστα, πιστέψτε με.
Όχι, δεν τον ρίξαμε μέσα, ήτανε καλούλης μωρέ.

Και επειδή ξέρω ότι διψάτε για γνώση, μάθετε λοιπόν ότι τα μυρμήγκια δεν κοιμούνται.

Βαρκούλα, βαρκούλα...

Μετά τα φρούτα συνεχίσαμε με βαρκάδα στα στενά κανάλια.

Η βαρκάρισσα.

Σήμερα βαριόμουν λίγο να γράψω… Φαίνεται νομίζω…
Άντε για να μη λέτε ότι σας αφήνω έτσι... Για όσους ενδιαφέρονται, το τρέιλερ για την καινούργια ταινία Χάρι Πότερ, με το καλό τον Ιούλιο του 2009. Μην κανονίσετε τίποτα!
http://wbads-18.vo.llnwd.net/e1/wbmovies/halfbloodprince/trailer/Champion_D_Lg.mov

Update: Σήμερα διάβασα κάτι που είμαι σίγουρη ότι θα σας συγκλονίσει όλους!
Οι κουτσουλιές των πουλιών είναι τα ούρα τους - είναι πιο στερεές γιατί τα πουλιά πίνουν λιγότερο νερό και δε μπορούν να χάνουν τόσο νερό όσο τα υπόλοιπα ζώα. Η επιστημονική άποψη ότι είναι άσπρα για να μπορούν τα πουλιά να δουν αν πέτυχαν το στόχο, ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί.
Να διαβάζετε το μπλογκ της Μαρίας, το μπλογκ που απαντάει στα μεγάλα ερωτήματα!

Φρουτάκια

Το δέλτα του Μεκόνγκ είναι, προφανώς, ιδιαίτερα εύφορη περιοχή και τα φρούτα και λαχανικά που παράγονται εδώ στέλνονται στο Χο Τσι Μινχ και από εκεί εξάγονται σε όλο τον κόσμο. Αν ποτέ φάτε κανά φρούτο εισαγωγής Βιετνάμ, από εδώ γύρο κάπου θα προέρχεται.
Σα μέρος της ξενάγησής μας, μας έκαναν τραπέζι με διάφορα τοπικά φρούτα. Άλλα ήταν νοστιμότατα, άλλα όχι τόσο πετυχημένα.

☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢☣☠☢

Οφείλω να προειδοποιήσω τους σεβαστούς αναγνώστες μου.
Σε πολλά μέρη της Ασίας θα σας σερβίρουν ένα φρούτο που ονομάζεται ντούριαν.
ΜΑΚΡΙΑ! Η μυρωδιά του ανασταίνει νεκρό μόνο και μόνο για να τον ξανα-ξεκάνει. Είναι κάτι μεταξύ κλούβιου αυγού, χαλασμένης καραμέλας και βρωμερής κάλτσας. Θα νόμιζε κανείς ότι με τέτοιες… ιδιότητες, θα το ξεριζώνανε με την πρώτη ευκαιρία. Αμ δε! Το λατρεύουν! Οι δε Βιετναμέζοι παινεύονται ότι κάνουν τα καλύτερα ντούριαν της ΝΑ Ασίας. Κοίτα ρε χαρά.
Προσοχή επίσης γιατί έχουν ένα άλλο φρούτο που εξωτερικά είναι ολόιδιο με το ντούριαν, αλλά δε μυρίζει καθόλου – το λεγόμενο στα αγγλικά jackfruit.

Και πάλι μαζί σας!

Για άλλη μια φορά ξανακαλοσορίζω το λαό μου…
Είχαμε μείνει στο Νότιο Βιετνάμ, όπου νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο με οδηγό και χαράξαμε πορεία για…


Μι Το, Μεκόνγκ
Ο οδηγός που νοικιάσαμε λοιπόν μας πήγε (με ασφάλεια) στην πόλη Μι Το. Είναι η πρώτη πόλη που συναντά κανείς ερχόμενος από το Χο Τσι Μινχ και οι περισσότεροι τουρίστες εδώ κανονίζουν τις εκδρομές τους – με αποτέλεσμα βέβαια να ακούς καθαρά «τουριστικές» τιμές και τα παζάρια να δίνουν και να παίρνουν.

Ψάξαμε να βρούμε κάποια οικονομική εκδρομή για να δούμε τα εσωτερικά κανάλια και τα νησάκια εκεί γύρο. Αν θυμάστε επίσης, έχουμε και ένα θέμα με τα οργανωμένα – όχι αλλά γκρουπ! – και τελικά καταλήξαμε να νοικιάσουμε ολόκληρο το πλοίο (έστω, πλοιάριο) για πάρτη μας. Τα παζάρια τα κάναμε με έναν τύπο που μας ξενάγησε κιόλας.



Ο ξεναγός μας σερβίρει τσαγάκι με μέλι, γιαμ γιαμ.

Και επειδή σας το χρωστάω με όλες αυτές τις καθυστερήσεις… έχουμε και μπόνους φωτογραφία. Κατά καιρούς θα ανεβάζω κάποιες φωτογραφίες που στην αρχή δεν τους έδωσα τη δέουσα σημασία. Τώρα τους δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να λάμψουν, αλλά προσέξτε γιατί δεν ακολουθούν χρονολογική σειρά… Είναι λίγο χύμα. Απολαύστε τες!

nus - bonus – bonus – bonus –bonus – bonus – bonus – bonus – bonus – bonus – bo


Ταϊλάνδη, πίσω από το ναό της αυγής.
ΡΟΟΟΟΖΖΖΖΖ

Αναστολή

Για άλλη μια φορά το μπλογκ θα μπει στον πάγο.
Δεν ανεβαίνουν φωτογραφίες με τίποτα, και πιστέψτε με έχω προσπαθήσει πολλούς τρόπους. Μέχρι να βγάλω άκρη δε θα γίνονται ανανεώσεις.
Θα στείλω mail αν ποτέ πάρει μπρος...

Νότιο Βιετνάμ, Δέλτα του Μεκόνγκ

Τελευταία φορά που σας άφησα, είχαμε φτάσει στο Χο Τσι Μινχ (Βιετνάμ) και ετοιμαζόμασταν να πάμε...

Νότιο Βιετνάμ, Δέλτα του Μεκόνγκ

Επειδή στο Βόρειο Βιετνάμ είχαμε κινηθεί με γκρουπ και αυτό έβγαζε μια επιθετικότητα στην Άννυ, είπαμε αυτή τη φορά να κινηθούμε μόνοι μας, όπερ να νοικιάσουμε αυτοκίνητο με οδηγό.
Μόνοι μας να οδηγήσουμε δεν έπαιζε. Γιατιιιιι;;;

Πρώτον, γιατί η κυβέρνηση του Βιετνάμ – κάτι ξέρουν κι αυτοί – έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να μη μπορεί ένας ξένος να νοικιάσει αυτοκίνητο και να το οδηγεί χωρίς επιτήρηση.
Και δεύτερον και κυριότερον γιατί οι άνθρωποι οδηγούν παρανοϊκά – υποτίθεται ότι οδηγούν όπως στην Ευρώπη, από την αριστερή πλευρά, αλλά αυτοί οδηγούν αριστερά, δεξιά, στο κέντρο + γενικά όπου λάχει + όποιον πάρει ο χάρος.

Υ.Γ. Αν έχει ανέβει η ρουφιάνα, αξίζει να κλικάρετε πάνω στη φωτογραφία για να τη δείτε σε μεγέθυνση. Είναι κολλάζ - ουάου...

ΆΙ ΑΜ ΜΠΑΚ!!!

Καταρχάς, να σας ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη που σας άφησα χωρίς νέα τόσο καιρό. Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι δε θα μπορέσω ποτέ να τα πω όλα σε όλους. Και επειδή γενικά μου είπατε ότι σας άρεσε, επανέρχομαι και αυτή τη φορά όπως ζήτησε ο λαός, με λιγότερο μπλα μπλα και περισσότερες εικόνες. Και στα ελληνικά!
An kapoios de mporei na to diavasei, na mou to pei sta comments.
Όπως όμως είπα και σε κάποιους από εσάς, τελευταία το μαραφέτι μου κάνει κόλπα, και γι αυτό αντί για μεγάλα κείμενα με πολλές φωτογραφίες όπως σκόπευα αρχικά, θα ανεβάζω μόνο μία - δυο φωτογραφίες με μικρό κειμενάκι... Και θα ανανεώνεται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, οπότε δε θα σας λέω πια πότε έχει κάτι καινούργιο – θα πρέπει να έρχεστε να το δείτε μόνοι σας!

Ho Chi Minh City, i allios, Saigon

Notio Vietnam

Opou mathainoume to perifimo "same-same", pame volta me to karavaki sto potami, + episkeptomaste to mouseio gia ton polemo sto Vietnam + to palati tis anexsartisias.

1. Touristika
I Saigon den einai toso xaritomeni oso to Anoi omologoumenos, + ftasame kuriaki, opote den tin petuxame amesos ston polu xamo. Pantos, pragamtika tis ergasimes ginetai tis trelis, + to na diasxiseis to dromo edo apotelei to apluto extreme spor.

Volta me to karavaki
Sto karavaki fagame kiollas, + vasika mono auto katalavame, giati me to pou mpainoume sto ploio, pianei mia vroxi, kataklismos sketos, opote katevasane ta parapetasmata + eite isoun se ploio eite den isoun, to ena kai to auto. Eixe omos oraia zontani mousikoula, opote den itan entelos xasimo xronou.

War Remnants Museum
Einai to mouseio gia ton polemo me tous Amerikanous. Stin auli exei diasparta diafora aeroplana, elikoptera + tanks. Sto proto ktirio exei mia ekthesi me eikones fotografon pou skotothikan ston polemo, pou itan polu endiaferousa, en merei giati gia proti fora apo tote pou ftasame ta agglika me ta opoia itan gramenes oi lezantes vgazane kapoio noima.

Sto deutero ktirio eixe fotografies apo thimata ton napalm + tou agent orange (den eimai sigouri pos metafrazetai sta ellinika, einai kapoiou eidous dioxsini), opos + alles akrotites pou kanane oi amerikanoi. Oi fotografies edo se kapoia simeia itan apla frikalees, eidika mia nomizo den tha tinxsexaso pote, alla leo na mi sas tin perigrapso, itan apla antrixiastikia.

Sto trito meros eixan mia anaparastasi ton fulakon pou kratousan oi amerikanoi aixmalotous tous upoptous, apaisia. Kai meta eixe ena tmima pou exsigouse se aptaista vietnamezika, alla elaxista agglika, tin poreia tou polemou. Kapou ekei ekleise kai to mouseio gia mesimeri, kai fugame.

Independence palace
To palati tis anexsartisias itan ousiastika to teleutaio palati tou vasilia tou Vietnam, pou sunergastike me tous Amerikanous. Afou fugane autoi, oi Vietnamezoi to metonomasane palati tis anexsartisias i palati tis epanenosis (reunification palace). To exoun polu edo pera me ta tis epanenosis.
To palati to idio den itan kati to idiaitero, arketa aplo gia ta europaika dedomena, an + upirxan kati faseis sto upogeio pou eixan tupou bunker klp, pou itan polu psixropolemiki fasi. Apo ta pio lousata, auto pou ekane pio megali entuposi stin Anny, itan to domatio ton paignion, to opoio omologoumenos eixe polu plaka, itan entelos sixties ntekor.
Mas ekanan dorean xsenagisi, pou ekane tin oli fasi kapos pio endiaferousa, + sto telos mas valane se ena domatio provolon pou eixe mia taineioula me tin istoria tou vietnam se sxesi me to palati. Ego pali, imoun ligo kourasmeni, itan skoteina, eixe klimatismo... kai ta upoloipa ta fantazeste. Ean loipon thelete na mathete ti elege i tainia, prepei na rotisete tin Anny.


To entelos shagadelic domatio ton paignion - gambling room. Kai nai, auto sto vathos einai ena vareli.

Ena mixer pou eixan sto upogeio - mou arese + to evgala fotografia, nai to xsero oti einai asxeti.

To vradaki pigame me tin Anny sto nuxterino pazari - a, auto den to anefera, se oles tis xores pou pigame, ektos apo to kanoniko, upar xei pantou + ena nuxterino pazari. Mi xsemeninei o kosmakis apo maimou dolce&gabana, krima einai - opou fagame ti friki tis zois mas. Gia kapoio logo, o topos itan gematos sknipakia, + otan leme gematos, milame gia smini, afou me tin Anny meta gia kana misaoro kaname sa ta spastika prospathontas na ta vgaloume apo pano mas. I Anny ligo ithele akoma gia na pathei krisi, milame gia polu ma polu sknipaki.

2. Fagito
Sti Saigon pigame se ena polu oraio estiatorio, to opoio itan stimeno os exseis: sto kento itan ena mikro spitaki pou itan to bar kai trapezia gia osou den ithelan exso, guro-gruo eixe auli me trapezia, futa klp, + perimentrika guro apo ton toixo itan stimenes mikres upaithries kouzines, pou ftiaxnane epitopou + mprosta sta matia sou auto pou zitages. Kathe mia de, itan exseidikeumeni se kati sugkekrimeno + eftiaxne mono auto. Eixe polu plaka, + epipleon, etrogan + arketoi ntopioi ekei.

Ego den ixsera ti ithela se ekeini ti fasi, opote akolouthisa ti sumvouli tou servitorou mas + pira ena piato pou sou fernoun kati fulla rizoxartou, diafora laxanika + ena eidos kreatos psimeno me zaxarokalamo (+ sunepos kapos gluko) + mia saltsa + ftiaxneis dika sou rolakia. Eixe plaka, an + xreiastike na mou exsigisei o anthopos pos to trone giati ego pelagosa ligo stin arxi, haha.

Tin proti mera de sti Saigon fagame mesa sto pazari - otan leme oti poulane ta panta, den kanoume plaka. Katsame se ena magazaki pou to eixan ntusei me plakakia mpaniou, + para tis arxikes amfivolies mas, fagame ta kalutera spring rolls sto Vietnam. Auto einai simantiko na to anafero, giati oloi oi odigoi lene gia ta vietnamezika spring rolls kai ti nostima pou einai, + emeis mexri tote den eixame faei oute ena tis prokopis. E, loipon, ta kalutera spring rolls itan sto pazari, anamesa sta pasta psaria + ta mplouzakia, sto magazaki pou thimize omonoia prin ti ftiaxsoune. Nostimotata, + to ntekor prostheete tin aparaititi nota exsotismou.

O Koen me tin Anny pozaroun stin polu exsotiki mpanio-kantina.

3. Kai ta loipa, kai ta loipa...
Same-same
Kai fusika anarotieste ti sta kommatia einai auto to same-same. Loipon, to idio anarotiomastan ki emeis. Vlepame pantou mplouzakia sta touristika me tin epigrafi "same-same" + aporousame pou kolage. E, loipon, einai aploustato. Ta agglika ton vietnamezon den einai + oti kalutero, + otan theloun na sou poulisoun maimoudes, sou lene "same-same". Diladi, idio, afou sou leo idio, me to prototupo. Emeis to xrisimopoiisame sto magazi me ta nostima spring rolls, pou na exsigoume sti gunaika theloume to tade, tis deignoume to piato ton diplanon mas kai tis leme "same-same". Kai sunenoithikame.
Tin epomeni mera pirame ta backpack mas + tin kaname gia to Delta tou Mekong. Alla auto, se epomeno post.
Os tote,
same-same filakia se olous!

Ha Long Bay

Βόρειο Βιετνάμ, μέρος 3o

Ha Long Bay - νούμερο 20 στα 35 things not to miss in SE Asia, + το αξίζει.


1. Τουριστικά και τα λοιπά

Πήραμε ένα από τα οργανωμένα τουρ για την περιοχή, 3 μέρες, 2 νύχτες. Δεν ήταν η καλύτερη επιλογή, γιατί περάσαμε το μισό χρόνο στα λεωφορεία, πηγαίνοντας από το ένα μέρος στο άλλο. Η οδηγός μας πάντως ήταν πολύ καλούλα + ευτυχώς είχε νεαρόκοσμο, οπότε πιάσαμε την κουβέντα + περάσαμε ευχάριστα. Αλλά περάσαμε + κάτι τραγικές ώρες σφηνωμένοι με τα σακίδια σε κάτι αρχαία λεωφορεία χωρίς κλιματισμό. Βλέπετε, εδώ υπολογίζουν στα λεωφορεία μόνο τα άτομα που θα έχουν μέσα, + όταν λέω υπολογίζουν, εννοώ ότι υπολογίζουν σε μέγεθος Βιετναμέζου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχες πουθενά χώρο για τα πόδια σου, + επιπλέον δεν είχαν σκεφτεί καθόλου ότι όλοι αυτοί θα κουβαλάνε + τις αποσκευές τους μαζί, με το αποτέλεσμα να είναι εντελώς μπουγάτσα με τουρίστα ένα πράγμα.

Λοιπόν, ξεκινήσαμε από το Ανόι, σαρδελίτσες, μας πήγαν στο Bai Chay, μι με ρωτάτε πώς είναι, μόνο το εσωτερικό του λιμανιού είδα, ε τα γνωστά. Μας φορτώσανε στο καράβι, μας βάλανε να φάμε -ήταν παραδόξως καλό- μας πήγαν + σε κάτι σπήλαια,όχι τόσο ωραία όσο του Διρού, αλλά είχαν πλάκα.

Μετά συνεχίσαμε με το καράβι μέχρι το νησί Κατ Μπα. Η διαδρομή ήταν φανταστική, όλο νησάκια νησάκια καλυμμένα με τροπική βλάστηση, μιλάμε για καταπληκτική θέα. Στο νησί μας ξεφόρτωσαν από το πλοίο + μας φορτώσανε στο λεωφορείο, + μας πήγαν 1 ώρα διαδρομή στην πόλη του Κατ Μπα, όπου μας ξεφόρτωσαν στο ξενοδοχείο.

Και εδώ αντιμετωπίσαμε ένα προβληματάκι, αφού καθώς ήμασταν μονός αριθμός ατόμων, για το άτομο που περίσσευε (εγώ είμαι αυτή) δεν είχαν δωμάτιο. Και επειδή είναι τουριστική σαιζόν, δεν υπήρχαν δωμάτια μας είπαν, + "μήπως θα μπορούσανε να κοιμηθείτε 3 στο ίδιο δωμάτιο". Και αφού χάσαμε μια ώρα να φωνάζουμε + δωσ' του τηλέφωνα + κακό, τελικά -ενώ μας είχαν πει ότι δεν υπάρχει κανένα δωμάτιο- μας δώσανε ένα επιπλέον δωμάτιο. Και πάνω που ήμουν έτοιμη να φύγω, μου λέει, "α, μήπως θες το άλλο δωμάτιο που είναι απέναντι από των φίλων σου;" Που σημαίνει ότι όλη την ώρα που γινόταν ο χαμός υπήρχαν τουλάχιστον 2 δωμάτια διαθέσιμα + κάνανε τους Κινέζους, οι Βιετναμέζοι.

Την επόμενη μέρα μας πήγανε σε ένα βουνό για hike, τι το θέλανε; Εγώ κάποια στιγμή δυσκολεύτηκα με το ανέβασμα + έμεινα πίσω + όταν τους ξαναβρήκα τσακώνονταν με τον οδηγό που δεν ήθελε να προχωρήσει αν δεν τον πληρώνανε παραπάνω. Εγώ έμεινα πίσω για να ανασάνω λίγο + το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να μείνω εκεί, ώσπου βλέπω σε λίγο την Άννυ να γυρνάει + αυτή + να μου λέει, από εκεί που τους πάει, δεν υπάρχει περίπτωση να πάω, να το ξεχάσουνε.

Αποφασίσαμε λοιπόν μιας + ήμασταν οι 2 μας, να πάρουμε ένα άλλο μονοπάτι + να περπατήσουμε λίγο μέσα στη ζούγκλα, πράγμα που εκείνη τη στιγμή ακουγόταν πολύ πιο λογικό από τώρα που το γράφω, ίσως γιατί μας είχε χτυπήσει η ζέστη στο κεφάλι. Εκεί λοιπόν που περπατούσαμε, βρήκαμε κι άλλο κόσμο + αναθαρρήσαμε, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι ότι εμείς πήραμε απλά τον ελαφρώς πιο εύκολο δρόμο, αντί να τρέχουμε στα κατσάβραχα με τους άλλους.

Μη φαντάζεστε όμως ότι ο δρόμος ήταν εύκολος. Σε ένα σημείο ήταν ωραία, περπατηματάκι μέσα στο δάσος + χαζεύαμε τις πεταλούδες, μετά όμως έκοψε απότομη ανηφόρα + ήταν λασπωμένος ο δρόμος + για να μη τα πολυσυζητώ, βάλτε + την αποπνικτική ζέστη + έχετε στα χέρια σας μια Άννυ και μια Μαρία καλυμμένες από την κορφή ως τα νύχια με λάσπη, ιδρώτα + μπόλικα τσιμπήματα από κουνούπια, μιλάμε έχω χρόνια να διασκεδάσω τόσο.

Φτάσαμε στην κορυφή, υπέροχη θέα, τη χαζέψαμε τριάντα ολόκληρα δευτερόλεπτα + μετά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε γιατί όλοι είχαν φύγει + αρχίσαμε να ανησυχούμε. Και δικαίως, γιατί κάποια στιγμή πήραμε λάθος μονοπάτι + φρικάραμε ελαφρώς (έπρεπε να τους είχαμε κρατήσει τους Βιετναμέζους με το ζόρι, θέλαμε να το παίζουμε + κυρίες, να μη τους καθυστερήσουμε, τρομάρα μας). E, μετά το ξαναβρήκαμε + μετά από λίγη ακόμα λάσπη, ιδρώτα, + μερικά ξεκάρφωτα φίδια + τεράστιες αράχνες, φτάσαμε στο σημείο που μας περιμένανε οι υπόλοιποι, τελευταίες + καταϊδρωμένες. Καθώς κατεβαίναμε, μου λέει η Άννυ, "είμαστε κοντά, ακούω τις φωνές τους", + εγώ της απάντησα "αχ, τις ακούς + εσύ; Ευτυχώς γιατί νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις". Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα ήταν ένα λάστιχο να μας καταβρέξει, αλλά πού τέτοιες πολυτέλειες.

Μας ξαναφόρτωσαν στο λεωφορείο, μας πήγαν στο ξενοδοχείο, μας ξανά-ξαναφόρτωσαν στο λεωφορείο, μας πήγαν στο καράβι + μόνο τότε μπορέσαμε να ανασάνουμε λίγο σαν άνθρωποι.

Στη συνέχεια + μετά από λίγη υπέροχη θέα ακόμα, μας πήγαν για καγιάκ στη θάλασσα, πάρα πολύ ωραίο + πολύ εύκολο παραδόξως. Και εκεί που ήμουν με το καγιάκ και χάζευα, βουτάει στα 2 μέτρα δίπλα μου ένας θαλασσαετός, ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Μετά το καγιάκ μας πήγαν για μπάνιο, κοινώς αράξανε σε κάποιο σημείο παραπέρα + βουτήξαμε από το πλοίο. Η θάλασσα εδώ είναι πράσινη + δεν είναι διαφανής + εγώ είχα αρκετές αμφιβολίες στην αρχή, αλλά τελικά δεν είναι βρόμικη, είναι απλά πράσινη. Και τελικά δίκιο έχουν, έχουμε τις πιο ωραίες θάλασσες, + όλα τα άλλα είναι αηδίες.

Κοιμηθήκαμε το βράδυ στο πλοίο - ζέστη του κερατά - + το πρωί χαζέψαμε πάλι λίγο τη θέα, μας πήγαν στο λιμάνι + μας φόρτωσαν - για τελευταία φορά - στο λεωφορείο + γυρίσαμε στο Ανόι.

Αυτά, τελικά είχε πλάκα, αυτή την κωλολάσπη να μην είχαμε φάει στο βουνό μόνο...


2. Φαγητό

• Παρουσιάστηκε ένα προβληματάκι με το ψάρι, όταν μας έφεραν ένα ολόκληρο ψάρι + καθόλου μαχαιροπίρουνα, μόνο chopsticks. Καθόμαστε λοιπόν ένα τραπέζι τουρίστες + κοιτάζουμε το ψάρι, μην ξέροντας πώς ακριβώς να το χειριστούμε. Και φυσικά ανέλαβα δράση + τους το καθάρισα μια χαρούλα, chopstick master εντελώς. Μεγάλη συγκίνηση. Μετά με ρωτήσανε που έμαθα να καθαρίζω ψάρι έτσι, + τους είπα ότι μου έμαθε η μαμά μου (είδες μανούλα τι διαφήμιση σου κάνω) + είχαν εντυπωσιαστεί, μέχρι που ο Koen με κάρφωσε + είπε, "με μαχαιροπίρουνα σου έμαθε εννοείται, η φάση με τα chopsticks ήταν αυτοσχεδιασμός", και χάλασε το εφέ.
• Σπόροι λωτού. Εδώ ο λωτός είναι ένα νουφαροειδές, που καμία σχέση δεν έχει με το γνωστό μας λωτό. Όταν το λουλούδι μαραθεί μένει ένας κάλυκας (;) όμοιος με της παπαρούνας, πιο μεγάλος όμως, που μέσα έχει τους σπόρους του λωτού, + αυτά τα τρώνε. Είναι σαν ωμά αμύγδαλα κάπως, με λίγο πιο ουδέτερη γεύση + καθόλου πικροί. Ενδιαφέρον.
  

3. Και άλλα δαιμόνια
Στο Βιετνάμ σχεδόν όλοι φοράνε κάτι που φέρνει σε χειρουργική μάσκα, στο πιο καρναβαλέ της, την οποία μεγάλη απορία είχαμε να μάθουμε γιατί τη φοράνε. Ανακαλύψαμε λοιπόν ότι οι λόγοι είναι πολλοί + διάφοροι, αλλά κυρίως τις φοράνε οι γυναίκες για να μη μαυρίσουν. Περιττό να πω ότι τις μάσκες αυτές τις βρίσκεις σε κάθε πιθανό μέγεθος + χρώμα, με διάφορα μπιχλιμπίδια κολλημένα πάνω, από φιογκάκια μέχρι απλίκες hello kitty μαϊμού, ο' τι τραβάει η ψυχή σου. Με την Άννυ πήραμε η καθεμία από μια μασκούλα, το απόλυτο σουβενίρ - fashion statement. Η δικιά μου είναι μπλε με άσπρες ριγούλες, πολύ χαριτωμένη + καθόλου τσίρκο, αν θέλετε να ξέρετε.

Αυτά. Ουφ.

Hoa Lu + Tam Coc

Voreio Vietnam, meros 2o

Opou pame mia imerisia ekdromi, prota se enan nao (nai, pali) sto Hoa Lu kai meta sto Tam Coc, mia perioxi pou einai kati vraxoi mesa sto potami + guro guro einai olo orizones, apla uperoxa.

Hoa Lu

O naos autos vrisketai stin perioxi opou vriskotan i proti proteuousa tou Vietnam - kalo meros, olo vouna guro guro + ama ekane tote tin kolozesti pou ekane otan pigame emeis, kanenas exthros de tha to plisiaze, sigoura pragmata.

Gia to nao den exo polla na prostheso, mono pliroforiaka gia opoion endiaferetai na mathei ti diafora anamesa se ena nao + se mia pagoda.
Sto nao latreuetai kapoio pragmatiko prosopo, diladi kapoios palios vasilias i akoma + kapoios pro-pro-pro papous (prokeitai gia ti legomeni latreia ton progonon). Se auti tin katigoria mpainei + o Komfoukios, afou theoreitai pragamatiko prosopo. Oi pagodes antithetos, einai afieromenes sto Vouda. Endiaferon xaraktiristiko stis pagodes einai oti se antithesi me allous voudistikous naous, sixna sto esoteriko den uparxei agalma tou vouda, afou theoroun oti i pagoda einai tautoxrona o xoros latreias, alla + to antikeimeno latreias. Poli zen fasi.

Tam Coc

Ftasame sto limanaki pou pairneis to varkaki pou se paei volta, alla evrexe karekles + perimename mexri pou ekopse ligaki. Opote sto proto meros tis voltas fagame ligi vroxoula sto kefali. Ego pira ena pragma pou einai kati metaxsi adiavroxou + sakoulas skoupidion, to opoio omos xalase me to pou to evala. Paliopragma.

I Anny mostrarei to diko tis advanced montelo.

Mas piran loipon me ta ploiaroia - mesa sti vroxi - pou ta kinousan me koupia, kai oloi oi kopilates itan i tipota giagiades i tipota pitsirikia, ante mexri 16.

Tha sas exei tuxei ama kourazeste me kati, na allazete xeria, etsi den einai? Mantepste ti kanane oi dikoi mas otan kourazontan na kanoun koupi.

Oi fotografies na xserete pantos oti to adikoun. Itan para polu omorfa, pragmatika apisteuta.

Polla filakia!!!