Μουσείο γενοκτονίας Τουλ Σλενγκ (S21) και οι πεδιάδες του θανάτου

Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο, δεδομένων των τελευταίων γεγονότων, να βρω τρόπο να συνεχίσω με την ιστορία μου. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι ίσως είναι καλό να θυμόμαστε τι μπορεί να συμβεί αν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αφεθούμε στη θηριωδία.
Θα αφήσω λοιπόν λίγο το τρεις λαλούν και δυο χορεύουν στυλ μου και θα μιλήσω για ένα θέμα που είναι αρκετά καταθλιπτικό. Ξέρω ότι οι περισσότεροι διαβάζετε για να γελάσετε με καμιά χαζομάρα, αλλά αυτά που είδαμε ήταν πραγματικά συγκλονιστικά.
Εγώ πριν πάω στην Καμπότζη ήξερα (αμυδρά) ότι είχαν κάποτε εμφύλιο, ότι ήταν αναπτυσσόμενη χώρα και ότι εκεί βρίσκονται τα ερείπια του Άνκορ Βατ.


Κάτι που φυσικά δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τα όσα έχει περάσει αυτή η χώρα. Η Καμπότζης πλήρωσε τις «παρενέργειες» του πολέμου του Βιετνάμ. Οι Βιετκόνγκ περνούσαν μέσα από την Καμπότζη για να ανεφοδιάσουν τους αντάρτες του νότου και Αμερικάνοι φυσικά βομβάρδιζαν όπου μπορούσαν. Όλη αυτή η πίεση ενδυνάμωσε εσωτερικά ακραία κινήματα, οδηγώντας στην εξουσία τους «Κόκκινους Κχμερ» με ηγέτη το διαβόητο Πολ Ποτ. Εφαρμόζοντας ένα σύστημα όπου οποιαδήποτε μορφή «δυτικισμού» έπρεπε να εξαλειφθεί, ξεκίνησε μια 4ετής περίοδος εξαφανισμών, βασανιστηρίων, καταναγκαστικών έργων και μαζικών εκτελέσεων. Μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια, πέθανε το 1/5 περίπου του πληθυσμού της χώρας.

Πρώτα πήγαμε στο μουσείο γενοκτονίας Τουλ Σλενγκ. Είναι μία πρώην φυλακή, η οποία είχε τον κωδικό S21. Δεν είναι το πιο σοφιστικέ μουσείο που υπάρχει. Είναι μόνο ο χώρος και φωτογραφικό υλικό. Είναι όμως τόσο έντονα τα συναισθήματα που σου προκαλεί, που ακόμα και τώρα, νιώθεις έναν τρόμο όταν μπαίνεις μέσα στα κελιά.

Η πινακίδα με τους κανονισμούς λειτουργίας της φυλακής.

Η φυλακή αυτή ήταν το πρώτο στάδιο. Οι συνθήκες απλά δεν περιγράφονται. Και το χειρότερο, όσοι επιβίωναν από τα βασανιστήρια, τους στέλνανε στις λεγόμενες «πεδιάδες του θανάτου». Εκεί, δολοφονούσαν και θάβανε μαζικά κρατουμένους. Είναι τόσο εκτενείς, που ακόμα και σήμερα δεν έχουν οριοθετηθεί όλοι οι τάφοι. Και πολλές σοροί ακόμα δεν έχουν αναγνωριστεί.
Η παγόδα αυτή χτίστηκε σα μνημείο γι αυτούς τους ανθρώπους.

Μέσα ήταν γεμάτη λείψανα που είχαν βρεθεί στη συγκεκριμένη περιοχή. Άντρες, γυναίκες, αλλά και παιδιά.

Σήμερα συνεχίζεται η προσπάθεια να καταγραφούν οι νεκροί. Στη φωτογραφία είναι ο τάφος νούμερο 7.

Στη φωτογραφία, ο μικρός Καμποτζιανός που έμενε κοντά εκεί.

Οι Καμποτζιανοί δεν είναι ένας τυχαίος λαός. Η αυτοκρατορία των Κχμερ κάποτε περιλάμβανε όλη σχεδόν την ΝΑ Ασία. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι, παρά τον πολιτισμό που είχαν από πίσω τους, διέπραξαν απίστευτες κτηνωδίες. Και αναρωτιέμαι αν και εμείς δεν πρέπει να σκεφτούμε λίγο καλύτερα, πόσο εύκολο είναι τελικά να φτάσεις στα άκρα.